Meer dan duizend jaar geleden groeide mijn oermoeder op tussen soortgenoten. Het begon in de lente, in de zomer zag je voor het eerst aan der bladeren wiens telg zij was, in de herfst wederom bladloos. Pas na de kilte van die eerste winter, bij de volgende lente daagde het haar dat loof verliezen geen […]
Lees meerSparrentakken en dennentwijgen tooiden Romeinse villa’s als immergroen teken van eeuwige goddelijkheid, lentevolle belofte van vruchtbaarheid. Vruchtbaarheidsdromen zijn niet echt het favoriete kerkelijke gespreksonderwerp voor seminaristen. De Germanen zetten dan weer bij midwinternacht, de kortste dag van het jaar, een naaldboom op het dorpsplein. Het levende groen werd opgesmukt met bewaarappels. Rode kerstballen zijn wellicht […]
Lees meerColumbia livia domestica is gewoon de naam van hun familie maar die dekselse doffers doen alsof zo’n naam een adelbrief is. Laten we bij de feiten blijven. Ooit werd een koppel wilde rotsduiven gedomesticeerd. Niet hun verdienste. Gewoon te tam om weg te vliegen. Postduiven waren hun nakomelingen. Militaire inlichtingen en minnebrieven vlogen in het […]
Lees meerPetoaters schellend beluisterde zuster Marie-Céline met een zucht van herkenning het godtergende nieuws over de kwajongensstreken van een van de seminaristen. Haar gedachten sprongen onmiddellijk naar President Philemon – de jonge President – die reeds zoveel te dragen kreeg in zijn leven. Zuster Marie-Céline was er bij geweest, zij had het allemaal van op de […]
Lees meerOnmiddellijk toen ik achter haar kwam te staan herkende ik die pastelkleurige snoepsnoeren waarmee mijn kinderen soms urenlang rondliepen – als halssnoer of als armband – en tussendoor telkens weer een kraal wegknabbelden. De geliefkoosde halsketting van vele kinderen?Het meisje voor mij in de rij zwierde breedlachend in het rond met zo’n suikerzoet collier, haar […]
Lees meerDe commère haar man zaliger had zijn leven lang zijn keuterboertjesbestaan verrijkt door dagelijks op de pendelbus te stappen en in de Limburgse ondergrond, tezamen met Turkse en Italiaanse kompels, in een vriendschappelijke sfeer van mannelijke collegialiteit steenkool boven te halen. Putters waren het, koolputters. De meeste autochtone dorpelingen hadden putters tussen de wortels […]
Lees meerGeen beleefd houterig kumbaya scouterig bezopen mouterig kampvuur wel een metershogepepermolen was het centrum van de familiereünie die begon met een welkomzoenenknuffelmolen een glaasje Hugo noord Italiaanse vlierbloesem-met-prosecco delicatesse of een Kidibul voor de meer kindrijken van lichaam geest of leeftijd waarna de begoten tongen de mallemolen van oeist en wat doede gij nu […]
Lees meerAl een tijdje zijn de torenhoge flats van de Groene Wijk aan een ravijndiepe teloorgang onderhevig. Ooit, in tijden van hoogconjunctuur gebouwd als sociale woningen voor laaggeschoolden en andere ingeweken handarbeiders. Broodnodig kanonnenvlees voor de heroïsche na-oorlogse economische strijd die men duidelijk aan het winnen was. Ondertussen is de Groene Wijk – met eufemistische straatnamen […]
Lees meerEen herinnering over omgaan met vreemdelingen Een van de laatste augustusdagen. De hemelsluizen staan wagenwijd open. Gisterenavond heeft de burgemeester van Antwerpen het vluchtelingendebat wat verder verzuurd door oorlogsvluchtelingen in één adem te noemen met criminelen en terroristen. Uiteraard is Europa de schuldige van deze ‘crisis’ en even vanzelfsprekend is er in Antwerpen geen plaats […]
Lees meerHet is niet vrijdag de dertiende of zo. Het is de veertiende. Vrijdag veertien februari om juist te zijn. Valentijn dus. Hij heeft gereserveerd in een van de chiquere restaurants van de omgeving. Ooit is hij er nog geweest, toevallig, op uitnodiging van iemand anders. Vanavond neemt hij zijn wederhelft er mee naar toe. Eigenlijk […]
Lees meer