- 11 mei 2024 -

Een speciale Kerst

Eenentwintig jaar geleden is Sammie – zoals veel Gentenaren – geboren in het Sint-Lucas Ziekenhuis,. Een heuglijke dag voor zijn moeder en vader die een hele weg hebben afgelegd vooraleer deze zwangerschap er kwam. Zijn geboortedatum werd vanaf die dag dan ook een gedenkwaardige dag in het gezin, een jaarlijks feestmoment waarop Sammies moeder en vader hun krullebol met alle mogelijke aandacht omringden om voor de rest van het jaar hem vooral met milde tederheid te omwarmen, hem weerbare kracht aan te reiken voor de wisselvalligheden van het leven en helende zorg bij de schrijnende schaafwonden van de harde buitenwereld.

Sammie is een introverte jongen. In de kleuterklas zat hij liever met zijn rug tegen de muur zachtjes te neuriën en de andere kinderen gade te slaan, dan mee te moeten doen aan de krachtmetingen in de ene hoek om een of ander speeltuig te veroveren of in de andere hoek om het hoogste woord te voeren en te zorgen dat het hele clubje naar zijn verhaal zou luisteren. Goddank wist kleuterleidster Jennie van wanten en moest haar niet uitgelegd dat er niets mis is met een stille jongen.
Het stedelijk onderwijs in Gent kende gelukkig de Freinetaanpak, er werden over kinderen niet enkel rapportcijfers doorverteld onder leerkrachten, zodat Sammie jaren lang zijn eigenste stille zelf mocht zijn. Een gewone middenmoter voor de meeste vakken, een uitblinker in het aandachtig luisteren en observeren, een primus als het op dansen aankwam.  
Ook al stond Sammie niet graag in het centrum van de belangstelling, zijn Michael Jackson dansjes waren befaamd. Dagen, wekenlang schoof Sammie thuis de salontafel aan de kant en oefende voor de televisie met de videoclips van Michael Jackson om diens moonwalk en andere moves onder de knie te krijgen. De videocassette raakte zelfs versleten, zijn imitaties werden een onderdeel van elk schools feest.
Toen Sammie Together We Stand leerde kennen was hij alras een van die kleine B-Boys die tijdens de Gentse Fieste onder de luifel van de Hema, bij stevige beats, uitdagende yells en aanmoedigend applaus hun footwork-kunsten toonden. Van tien dagen breaken versleten zijn T-shirts aan de schouders, zijn broeken aan de knieën en zijn schoenen aan de toppen, de glimlach op zijn gelaat was onverslijtbaar.

Iedereen zag dat die jonge gast daar in zijn element was, zijn vriendelijke lach sprak boekdelen en niet weinig toeschouwers trachtten contact te maken met hem. Schuchtere Sammie verdween echter graag in de groep. Eer hij inging op de uitnodiging van een meisje zat hij al op de hogeschool in de opleiding Sport en Recreatie, waar windmills, freezes en swipes deel uitmaakten van zijn fysieke prestaties. Met dat eerste liefje deed Sammie rustig aan. Na de kennismaking met Angéliques moeder duurde het nog twee jaar eer hij zich liet meetronen voor een kennismaking met de grotere familie. Het jaarlijkse Kerstfeest werd le moment suprême.
Toen ze met z’n allen – na cava, amuses en geschenken uitpakken – aan tafel zaten sprak Angéliques bompa over de hele tafel heen Sammie aan: “Da’s wel echt speciaal hé jongen, zo’n feest met dure cadeaus, en zoveel eten en drinken. En al die straten in de stad versierd met lampjes en slingers en kerstbomen. Dat is nu voor ons Kerstmis. Dat hebt gij nog niet meegemaakt zeker?”
Sammie begreep alvast wat bompa nog niet had meegemaakt: een kleurling op bezoek in zijn eigen huis. Een Gentenaar met een Senegalese vader, een Vlaamse moeder en Nederlands als moedertaal.