- 27 januari 2017 -

Jouw zoon… en de mijne

“Witte Huis vraagt om jongste zoon met rust te laten.“ las ik in het nieuws. Bij zo’n roep om hulp wil ik van ganser harte onmiddellijk de verontruste ouders gerust stellen. Zodus:

Beste papa en mama Trump – Knauss,

hartelijk dank dat u de oproep lanceert om Barron met rust te laten. Wijze mensen getuigen hoe belangrijk het is je kwetsbaarheid te tonen, omdat slechts op die manier anderen je behoeften kunnen leren kennen en er een antwoord aan kunnen geven. Neem van mij aan: ik engageer mij oprecht, ik zal Barron met rust laten. Daar mag je op rekenen. Beloofd.

Nu ik mijn pen vast heb wil ik het ook even over ‘geven en nemen’ hebben. Zo zegt men dat in onze Lagelandse taal. Eigenlijk vind ik het een rare uitdrukking. Geven tot daar aan toe, maar nemen? Dat lijkt me eigenlijk meer het gedrag van een macho die denkt dat hij je  vrouw – of je dochter godbetert – in haar pussy mag grijpen. Ik twijfel er niet aan dat jullie niet zouden willen dat ik zo met je dochter zou omspringen. Dus laten we de bedoeling van die Lagelandse uitdrukking even verduidelijken. Het leven gaat niet over ‘geven en nemen’ maar over ‘geven en krijgen’.

Dus, als ik je zoon rust ‘geef’, dan mag ik verwachten dat mijn kinderen dat ook ‘krijgen’. Want – vanuit mijn kwetsbaarheid gesproken –  dat is mijn behoefte. Ik ben er trouwens heilig van overtuigd dat op die manier great people zich onderscheiden van losers. We slaan mekaars kinderen niet de kop in, en op die manier kunnen we dezelfde aardbol bewonen. Absolute fantastic toch?

Op een van mijn exotischer dagen ben ik vader geworden van enkele Mexicaanse kinderen die het ondertussen in hun hoofd hebben gehaald dat achterlijke land – dat blijkbaar zijn schulden niet wil betalen – te verlaten, om hun heil te zoeken ergens in de buurt van Barron. Mag ik er op rekenen dat je hen met rust laat?

En na een passionele relatie met een werkelijk amazing knap vrouwmens, een Sioux, loopt er nu ook een zoon van mij rond in het stadje Canon Ball, in North Dakota. Mag ik vragen dat je ook dat kind met rust laat?

Ik heb lang door Afrika gezworven en heel wat zonen en dochters van dat warme continent worden omwille van hun huidskleur in de VS al eens lastiggevallen. Kan je er voor zorgen dat ook zij met rust gelaten worden?

Op mijn leeftijd raak ik soms de tel kwijt, want ik heb vele relaties gehad. Van sommige zonen en dochters heb ik zelfs geen adres meer. Maar ze zijn makkelijk te herkennen: het zijn vast en zeker warme, liefhebbende mensen die zorgzaam met de wereld en haar bewoners omgaan. Ze hadden immers allemaal warme, liefdevolle moeders. It’s true. Really true. Mag ik ook voor hun rekenen op je rustgevende medewerking?

By the way: sommige scumbags vertellen alternatieve feiten over de VS. Dat de gezondheidszorg wordt afgebouwd, dat  de aandacht voor de klimaatopwarming verdwijnt of zelfs dat waterboarding weer wordt toegepast. Het is echt belangrijk je daartegen te verweren, want zorgzame ouders zoals jullie willen natuurlijk dat hun kinderen met rust gelaten worden… om een mooie toekomst te kunnen uitbouwen. Dat is toch de bezorgdheid van elke ouder, niet?

Dus, zoals afgesproken:  ik laat jouw zoon met rust – beloofd! – en jullie laten mijn kinderen met rust. Ik ben het immers helemaal eens met Chelsea Clinton: “Barron Trump verdient het om een kind te zijn, net als alle andere kinderen.”  In een sfeer van geven en krijgen maken we zo America great again. It’s true. It’s great.

Sincerely yours,

Witte Huis’ jongste zoon