- 26 maart 2016 -

Pasen in tijden van spijkerbommen

Wat moet je met die oude Bijbelverhalen in deze moderne, verscheurde wereld?

Het verhaal dat in de duisternis van de Paasnacht nooit ontbreekt is de doortocht van Mozes en het volk door de Rietzee. Eerst beangstigd, dan aangesproken door het brandende braambos leidt Mozes het volk weg uit slavernij naar een nieuwe toekomst toe.
Hoe overwinnen wij onze angst ? Hoe laten wij ons aanspreken door een brandende vertrekhal en een smeulend metrostel? Wat is de bevrijdende toekomst die voor ons ligt? Waar stappen wij als volk naar toe? Door welke ‘profeet’ laten wij ons leiden?

Daarnaast kan in de Paasnacht uit zes andere Bijbelteksten gekozen worden om dit bevrijdend kernverhaal te ondersteunen.

De schepping: het verhaal van menswording dus. Menswording omdat ik nooit mens ‘ben’ maar steeds verder kan gaan om meer menselijkheid te creëren. Schepping omdat er werk aan de winkel is: de wereld moet geschapen worden. Die wereld van inclusie en solidariteit waarnaar de roep vandaag zo groot is.

Het verhaal van Abraham ook. Abraham die te horen krijgt dat het ‘offer ‘ van zijn zoon Isaak de Bijbelse God niét behaagt. Stamvader Abraham die het licht ziet en weet dat een humane God geen mensenoffers vraagt.
Een passage die in tijden van terreur meer dan verdient om gelezen te worden, want ‘de moslims’ hebben ditzelfde verhaal over dezelfde patriarch in hun boeken staan. Een verhaal dat ons verenigt rond het ‘sparen’ van mensenlevens als ‘goddelijk’ ideaal.

Kom, wie dorst heeft, hier is water… leest de Jesaja-tekst. Een idee dat door #ikwilhelpen en al die andere uitgestoken handen schitterend werd hertaald naar vandaag. Dit is de weg van toekomst en samen-leving in plaats van deze van uitsluiting en brandmerken… dat voelden vele mensen aan in deze bange dagen.

Een kort ogenblik heb ik je in de steek gelaten, maar met groot medelijden breng ik je weer bijeen… het lijkt alsof ook die ander Jesaja-passage voor vandaag geschreven werd.  Voor je kinderen zal er diepe vrede zijn; je wordt gebouwd op een fundament van gerechtigheid.
Een fantastische droom. Maar hoe doe ik ‘gerechtigheid’? Door volksgroepen met de vinger te wijzen? Door mensen uit te sluiten? Door grenzen te vervangen door prikkeldraad?

Geweld noch terrorisme reiken over de dood heen. Geen van beide schenken mij de vreugdevolle toekomst die mijn sterfelijke lijf overstijgt. Geweld is niet mijn God. Niet voor geweld werden aan de Beurs kaarsen gebrand… maar voor solidariteit en een andere toekomst. Dit is onze God; niets anders kan zich daarmee vergelijken, zegt Baruch in zijn Paastekst. Waar verstand is, kracht en inzicht, daar vindt u leven en lengte van dagen, licht voor de ogen en vrede.

Die God van toekomst in solidariteit en saamhorigheid zegt het overduidelijk – met de woorden van Ezechiël –  Ik zal je een nieuw hart geven en een nieuwe geest in je uitstorten. Ik zal dat hart van steen uit je lichaam verwijderen en je een hart van vlees geven.
Een hart van steen legt dat een bommentapijt van ‘collateral damage’ over het dorp waar een terrorist wordt vermoed? Geeft dat werk en woning aan eigen volk? Sluit dat de deur voor hoofddoeken en djellaba’s? En wat doe een hart van vlees?

En dan komt het verhaal van die man – aan het kruis genageld door de gevestigde machten – die tot op vandaag nog van zich doet spreken en inspiratie biedt aan mensen van goede wil. Een man die echt niet dood is, want zijn verhaal – en dat ganse Bijbelboek – is tot op vandaag springlevend.

Pasen viert de overgang van winter naar lente, van duisternis naar licht, van dood naar verrijzenis. Feesten dus, omdat het leven sterker is dan de dood.
Na de voorbije gitzwarte dinsdag prijkte plots de titel : ‘Solidariteit en liefde, sterker dan eender welke spijkerbom’ op De Redactie, met onderstaande foto erbij. En ik zag: hupsakee, de verrijzenis is begonnen, of moet ik zeggen: halleluja!

Foto: Belga

Laat ik mee doen, laat ik mee verrijzen. Vraag is hoe lang ik dit zal volhouden, dit warme gevoel van verbondenheid, dit toekomstgerichte denken. Want weldra zijn daar weer die Baäl-erige commercials en steekvlam ‘idealen’ die mij andere goden voorspiegelen. Dromen die het hier en nu lijken te veraangenamen… maar de ‘hemelse’ toekomst van Mensheid en Moeder  Aarde geen deugd doen.

Ik zal het blijven proberen… leven in Paasstemming. Menszijn. Maar alleen wordt het moeilijk. Allen tezamen moet het lukken geloof ik, weet ik zeker. Doe je mee? Laten we Pasen vieren. Laat  – zeker in tijden van spijkerbommen – met het ochtendlicht van Paaszondag toekomst doorbreken.

Een zalig Paasfeest.