- 5 september 2019 -

Mantelzorg voor een flamingo

Je kent ze wel die ‘liefde is’-tekeningen van Kim Grove-Casali. Er hangt er zo eentje, uit de krant geknipt, al langer dan tien jaar bij ons in huis. Op het prikbord. Onder een koelkastmagneet. Met een mini wasknijper aan een decoratieve wasdraad. Het krantenknipsel verhuisde, samen met ons, van het winters kille rijhuis naar het raamrijke, zonnige appartement. En het overleeft ook elke interne verhuis, herschikking, verbouwing,…

De tekst: “Liefde is … een man aan je voeten hebben.” Op de tekening ligt zij met haar benen languit op de zitbank. Kussen in de rug, geleund tegen de armleuning. Uitgestrekt over de volle lengte van de zetel. Hij zit rechtop, tegen de rugleuning. Haar voeten op zijn schoot. Het was jouw zithouding in dat kille huis, bij een avondje televisie. Vaak ook met je koude voeten niet op maar onder mijn billen, om ze zo op te warmen. Het was een ‘liefde is…’ waarin we ons herkenden en die ook vandaag nog een glimlach op ons gelaat tovert.

In het echte leven wil jij mij echt niet aan jouw voeten hebben, liggend of zittend. Laat staan dat ik door de knieën ga, zoals vandaag blijkbaar noodzakelijk bij huwelijksaanzoeken gedreven door social media -perfectie. Dat soort bizarre soap-situaties is niet aan jou besteed. Net zo min als diamanten ringen of ander aardse goederen. Zo val jij niet te verleiden. De zelfstandige, vrije ziel die in jou huist, verwacht dat geen enkele mens buigt of knielt voor een ander. Net zoals jij ook geen reverence maakt voor een ander. En net dat maakt je zo mooi.

Sinds enkele weken laat je elke ochtend toe dat ik aan je voeten kniel… om ze af te drogen na de douche. Ik mag je helpen je rok of broek aantrekken. Want met een gestrekte knie, vast-geankerd in een brace, ontdekken we samen plots wat leven met een beperking inhoudt. Ik mag je koffie zetten en naar je toe brengen… want met krukken een kop koffie dragen, dat veroorzaakt alleen maar donkere plasjes op de vloer. Ik mag soms zelfs, met jou in een rolstoel, een wandeling in het zonnetje maken… en ontdekken hoe rolstoel-onvriendelijk de stoepen bij ons in de buurt zijn.

Omdat het volgens de dokters zeker goed zal komen, kunnen we er samen de humor wel van inzien. Want kunnen lachen met onze eigen kleinheid en met de kwetsbaarheid van het leven, is iets wat ons al langer verbindt. Jij krijgt plots een zee van tijd voor die dingen die zo vaak overschieten: een boek lezen, fotoalbums maken,… Leven in het hier en nu, leven in volle aanvaarding van wat het leven je biedt. Het is altijd al je kracht geweest. En ik mag praktische oplossingen verzinnen: een handgreep aan het toilet en in de douche, een douchestoel, een rijdend tafeltje, een verhoogde kruk aan het aanrecht,…

Lachend realiseren we ons dat we eigenlijk aan het oefenen zijn in samen oud worden. En hoe fijn dat is. Dat zorgen voor elkaar. Een zoon op bezoek zegt het ook hardop, hoe fijn het is te zien hoe dat tweerichtingsverkeer loopt. Want, zelfs gekluisterd aan je stoel schil jij fruit voor twee voor het ontbijt. Terwijl ik de koppen koffie aandraag. Kwestie van niet elke maaltijd de vloer te moeten opdweilen. 😉

Als het nieuwsbericht vanavond weer maar eens toont hoe populistische politici zich niet als goede huisvaders gedragen, maar integendeel de mutuele zorg en solidariteit afbouwen… voelen wij ons alleen maar gesterkt in het denken rond de helende kracht van fijne, wederzijdse zorg.

Oh ja, die flamingo? Dat was de bron van een zoveelste lachsalvo toen je vanochtend met speelse zelfreflectie – rondspringend op één been in de badkamer – jezelf vergeleek met een flamingo.