- 6 mei 2018 -

Hondse serendipiteit

Het was geen hondenweer, wel integendeel, die zondag dat wij zeewaarts wandelden. Zo maar. Om uit te waaien. Een frisse neus te halen. Recreatie zoals dat dan heet. Schitterende zon, blauwe hemel, een hoger dan meimaands gebruikelijke temperatuur en een wind van haast nul beaufort. Na ochtendlijke verwondering bij broedende en foeragerende ooievaars in het Zwin… ideaal weer voor een verdere nieuwsgierige wandeling ook langs de Beau Fort-creaties.
In Oostende op de Westelijke Strekdam prijkt Stief DeSmet’s ‘Monument for a Wullok’. Deze bronzen wulk blijkt een fijne plek om even verstoppertje te spelen, om gillend de holle ruimte te laten galmen en om bezoekers met ouderlijke trots foto’s te zien maken van hun jonge creaties die het triënnale kunstwerk bestormen. 

Even later kiezen we voor een meer schaduwrijke wandeling langs Bell Epoquegevels en belanden zo in het Leopoldpark waar we met beeldhouwer Guillaume Bijl mijmeren bij zijn creatie, getiteld ‘Sorry’. Op een arduinen sokkel prijkt daar een hond, Jack genaamd. Aan de voet kwijlkijken drie honden hem toe. Een vierde staat in iets mindere aanbidding zijn soortgenoten te begluren, de sokkel te besnuffelen, te bewateren? ….

Nadat we even tevoren bij de Drie Gapers nog het standbeeld van Leopold II bekeken – weldoener van Oostende en bevrijder van de Congolezen? – lijkt een kritische denksessie zinvol. Wie plaatsen we op een standbeeldsokkel? Hoe lang blijven standbeelden staan voor ze van hun sokkel vallen? Standbeelden zijn normaal voor mensen.  Guillaume Bijl zet hier een standbeeld neer voor een hond? Plaatsen wij in onze maatschappij huisdieren op een sokkel? …
Terwijl de kunstenaar ons denken prikkelt, de waarden en normen van onze maatschappij hondenspeels in vraag stelt… duikt aan de ander zijde van het land Eric Geboers in het water om een jonge hond te redden.