- 15 juni 2016 -

De eenzame wolf en de zeven geitjes

Orlando, Magnanville,… het zijn slechts de laatsten in een lange rij van ‘lone wolf’-drama’s. Vrucht van anormale geesten die hun berserkerwoede loslaten op al dan niet bewust gekozen slachtoffers. Slachtoffers die onschuldig worden genoemd. Offerlammeren op het altaar van een Baälse religie.

Was ‘moeder’ geit nu naar de markt of naar het bos?
Stierf ‘god’ in de marktkramerij van het grootste gewin, de lofzang op de darwinistische economische wetten, de glamour van ‘the sky is the limit’-miljonairs,…?
Of speelden we ons ‘hoogste goed’ kwijt in donkere kerkkrochten waar hogepriesters kinderen verneuken, rationalisten enkel feiten en cijfers aanbidden, politici boekhouders van inspiratieloos populisme zijn geworden,…?

Als moeder van huis is dansen de geitjes op tafel… tot de dreiging binnen komt. Niet de eerste noch de tweede keer maar uiteindelijk dan toch sloop de ‘wolverij’ binnen in het leven van de geitjes. Verweesd vluchtten ze alle kanten op, op zoek naar… een nieuwe moederschoot?
De ene vluchtte de keuken in… omdat keukenchefs hedentendage goddelijke status verwerven? Een ander kwam zijn bed niet meer uit… omdat onze i-maatschappij ons toelaat te zappen van op een oorkussen? Sprong een derde in bad om de reinigende rituelen van onze wellness-cultuur te beleven? En dook de vierde de koffer in, omdat uit de kast komen teveel energie vergt? Gaat het vijfde geitje in de haard schuilen om zijn pyromaanse ziel toch enige levensvreugde te bezorgen? …
Zonder twijfel kan mijn brein nog vele vragen verzinnen die onderhuidse oordelen doen vermoeden. Niets is minder waar, want het verhaal gaat volgens mij niet over geitje een tot zes.

In volkssprookjes komt de moraal van het verhaal op het einde. Welke geitje werd gered? Het zevende geitje, datgene dat zijn toevlucht zocht in de staande klok. In moralistische tijden werd dit wel eens vertaald als ‘orde en regelmaat’. Wat naar mijn gevoel verdacht dicht aanleunt bij ‘Ordnung muss sein’. Volkswijsheid is toch wijzer dan dat?

Niemand kan voorkomen dat de bliksem inslaat. Ook in een utopische, ideale heilsstaat zullen de kronkelige diversiteiten van het brein af en toe wel een eenzame wolf doen opbloeien. Laat dat duidelijk zijn. Maar…

Waar moeten jonge geitjes de mosterd vandaan halen als verknipte geesten als Donald Trump en Bart De Wever  aanbeden worden omwille van hun vuilspuitende grote mond die mensen verdeelt? Als wij toestaan dat Erdogans gekonkelfoes de Vestaalse maagden, die het Europese vuur brandend houden, mag verneuken? Als Rouhani er in slaagt ‘naakte’ beelden, die reeds millennia deel uitmaken van onze Europese cultuur, te doen bedekken –  lees: te laten behandelen als onbestaande? Enzovoort.

Verre van een pleidooi voor het reactionaire ‘retour à…’ wil dit een geloofsbelijdenis zijn in de kracht van menselijke solidariteit als belangrijkste ondertoon en onderstroom van onze Europese geschiedenis… en toekomst.

Doe ik de sprookjeswaarheid geweld aan als ik (be-)denk dat moeder geit haar waarschuwingen gingen over samen blijven, binnenshuis, bij de oude familiale waarden van vrijheid, gelijkheid, broederlijkheid? Was hetgeen zij de geitjes op het hart drukte niet net: laat je niet verleiden door valse profeten die aan de deur kloppen en zevende hemels beloven met bankierslonen, zeventig maagden voor één man en andere waanideeën die onze Europese waarde van solidariteit aantasten? Is het naïef te geloven dat ‘ouderwetse’ solidariteit de beste garantie zijn om zo min mogelijk springbokjes te laten uitgroeien tot eenzame wolven?