- 19 september 2015 -

De invasie van de saxen… en de wederopstanding van de dino’s?

Onze route van Noord naar Zuid leidde ons dit weekeind langs Dinant. Een stad die overspoeld wordt door saxofoons in allerlei maten en materialen, kleuren en geuren. We maakten een speelse wandeling, afwisselend dartelend in de zonneschijn en schuilend onder moeders paraplu. Een fijn Belgisch dagje uit, met een hoog muzisch gehalte.

Een etmaal later, op onze zuiderse bestemming tijdens een huwelijksreceptie, spreekt een man ons aan omdat hij mij iets hoorde zeggen over Ghana. Binnen de kortste keren trekt hij zijn blikje eigendunk open. Goed geschud, alsof hij net een Formule 1-wedstrijd heeft gewonnen, mogen wij mee genieten van zijn bruisende ejaculatie. Fantastisch zakenman. Getrouwd met een Ghanese. Kent persoonlijk de burgemeester van Accra. Zit met zwarte ministers aan tafel. Netwerker van het schap hoger dan de bovenste plank. Bezig met de introductie van computers in alle scholen van Ghana.
Binnen de kortste keren drijven onze gedachten naar hemelser oorden en laten hem zijn Ghana Ghabla Blabla doen. Want weet je, blazers kom je overal wel tegen. En als het Afrikaans warm is – zoals hier gedurende deze receptieruimte – doet ventilatie wel deugd.

En plots duikt daar die dinosaurus op, vermomd als een uitspraak tussen neus en lippen. Uit dat log nest der egotripperij duikt – onverhoeds als een monster van Loch Ness – die dino op. Dat specimen dat ik reeds lang uitgestorven waande.

Het is van de jaren tachtig geleden dat ik dergelijke dinosaurussen tegenkwam. Kerels die zichzelf als ontwikkelingsexpert verkochten aan de Wereldbank, UNDP, Afrikaanse regeringen,… In het bijzonder: goed betalende opdrachtgevers. Want om te overleven hadden deze dino’s heel wat dineros nodig. Zij werkten dan ook niet echt voor de ‘ontwikkeling’ van Afrika maar vooral voor de ontwikkeling van hun eigen portefeuille: de royale fee en de op Westerse leest geschoeide per diem die de thuisblijvende ‘weduwe’ tevreden hield en henzelf toeliet in elk stad opnieuw een ‘vers’ – lees ‘medisch gekeurd’ – negerhoertje in te huren als secretaresse. Pakweg, een Ghanese die hun boekentas kon dragen en nota’s kon nemen onder een vergadering. Nota’s die achteraf allicht nooit geraadpleegd werden. Een Ghanese vrouw die bovenal gewillig haar benen spreidde in ruil voor een ‘top’-vergoeding . Op Afrikaanse leest geschoeid natuurlijk. Die dinosaurus dus.
En het melodietje dat hij kwaakte ging over efficiëntie – die van hem tegenover die van de Ghanezen, natuurlijk – en het feit dat “zij” toch echt wel “een stuk van de menselijke hersenen missen”.

Wat was ook weer de ‘penitentie’ voor ‘zelfbevlekking’?
En wat zou dino’s echtgenote hierop zeggen?
vroegen wij ons af…
en wij reden terug noordwaarts.