- 20 maart 2020 -

13 + 7 (°)

Het is dus een film geworden. “Collateral beauty”, waarin Howard/Will Smith zes jaar nadat zijn dochter overleden is nog steeds in pijn rondloopt. Hij schrijft zelfs brieven naar de Dood die zijn leven overhoop haalde, de Tijd die hem voor de gek hield, de Liefde die hem bedrogen heeft. Het verhaal is simpel om na te vertellen. En toch. De teksten/dialogen zijn te filosofisch om zomaar vlotjes te kunnen citeren, een tweede visie dringt zich op. Dan is er tijd om die doordenkers ook eens door te denken. En het slot is van een ontluisterende grootsheid.
Het happy end komt uit onverwachte hoek. Het is een voorzichtig happy end, maar niettemin eentje zoals we van Tinseltown verwachten: het lijkt ernaar dat er licht komt aan het einde van Howard’s zwarte, jarenlange tunnel; het lijkt ernaar dat liefde weerom mogelijk is. Haast twee uur lang zijn we op het verkeerde been gezet, nu komt er deus-ex-machina-gewijs een verrassend slot op de scène: heel wat scènes uit de film moeten plots vanuit een andere – verreikende en verrijkende – invalshoek begrepen worden.
Ja hoor, het is een bewuste ‘tranentrekker’: het inspelen op de emoties van de kijker is overduidelijk. Maar de film levert ons alvast een schitterende titel, een schitterend begrip: “Collateral beauty”. In een wereld waar collateral damage – nevenschade – geen onbekende meer is, wellicht best te vertalen als nevenschoonheid? En is dat niet waar we vandaag de dag allemaal naar op zoek zijn. Nevenschoonheid. Schoonheid benevens al die coronadroefenis: gemondmaskerd medisch personeel in ziekenhuizen wereldwijd, ziekte en dood, ambulances en lijkwagens,… Als je de hele dag de journalen bekijkt of beluistert komt er zoveel coronaschade binnen dat ik snak naar nevenschoonheid. Daarom dat mijn halve trouwboek en ik de televisie weinig opzetten: dat geeft tijd om de nevenschoonheid te zien.

Vandaag is het blijkbaar ook de Internationale Dag van het Geluk. Ik weet niet wie al die dagen verzint,… maar deze komt net gepast. Want daarover gaat nevenschoonheid volgens mij: blijven zien wat je gelukkig kan maken, wat je levenskracht geeft. In een land als België, waar het bijna een dag op twee regent, is gelukkig zijn weten dat klagen over de regen die je kletsnat maakt niet helpt om droog te worden. Gelukkig zijn is weten – en beleven – dat het je een heel ander gevoel geeft als je er aan denkt  dat deze regen bloemzaden doet ontkiemen, de watertafel weer op een gezond drinkwater niveau brengt, het graan voedt voor ons dagelijks brood,… Want elk nadeel heb zijn voordeel; elke medaille valt om te keren.

Oh ja, en om volledig te zijn… althans volgens mijn informatiebronnen: het is vandaag ook de dag van de mus.

De paniekerige waanzin van de eerste dagen lijkt ondertussen voorbij. Het is 15u59 eer het eerste mailtje binnenvalt in mijn mailbox. De meeste afspraken zijn verzet of opnieuw ingepland, als video-call.
Voor het overige verloopt de communicatie vandaag vooral via Whatsapp: allerlei varianten van minder of meer humoristische filmpjes of teksten rond de verveling van het thuis zitten.

Tijd te over dus voor een fietstocht. We kopen nog wat verse biogroenten in een haast lege Lousbergmarkt en maken een op-veilige-afstand-wandelafspraak met die jonge mama in spe en de jongste zoon. De geplande sessie prenatale oefeningen – online en stipt om 16u00 – en de regen sturen ons weer naar binnen.

Arnon Grunberg’s columns lieten in het verleden wel vaker zijn breeduitwaaierende associatieve gedachten zien. Gedachten die niet zelden aanzetten tot verder denken dan de mainstream. Zijn “Bezette gebieden” is een verregaande mokerslag.
Vluchtend voor grensoverschrijdend gedrag in Amsterdam komen we terecht in de waanzin van het Joodse wachten op de Messias, schijnbaar geregisseerd door een excentrieke, comateuze rabbijn. In een omgeving bezeten door de voortplantingsdrang die leidt tot de vervulling van de belofte aan Abraham dat hij stamvader zal worden van een talrijk volk, sluiten mensen zich op – te midden Palestijns grondgebied – achter ijzeren gordijnen van prikkeldraad en ondergaan daar eenzaamheid als liefde, beleven liefde als eenzaamheid. Op eenzelfde manier – totaal van menselijke warmte gespeend? – vermengen SS-symbolen en Shoah zich tot voer voor zielenknijpers.
Een boek dat het verdient om aandachtig, ongestoord in quarantaine gelezen te worden. En herlezen om – nu de verhaallijn helder is – nog beter de gelaagdheden van Grunberg’s denken trachten te begrijpen.

Op het menu vanavond: gevulde tomaten met kaassouflé. Een lekker lichte aanrader.
Even op een rijtje: 8 trostomaten, 250 gram ricotta, 2 eiwitten, 50 gram pijnboompitten, 4 eetlepels gehakte bladpeterselie, en nog wat spullen zoals olijfolie, peper en zout.
Snij een hoedje af van de tomaten en lepel ze uit. Meng de ricotta met de peterselie. Rooster de pijnboompitten en meng ze onder de ricotta. Klop de eiwitten stijf, voeg er wat peper en zout bij en meng voorzichtig onder het ricotta-mengsel. Vul de tomaten op met het mengsel. Leg de tomaten in een ingevette ovenschaal en leg de tomaten-hoedjes erbij. Besprenkel met olijfolie. 20 minuten in een voorverwarmde oven op 180°C. Zet de hoedjes terug op de tomaten vooraleer te serveren.
Ons keukengeheim – vanuit de ervaring dat er tomaten werden gebruikt die op twee verschillende momenten werden gekocht: gebruik niet al te rijpe tomaten, laat bereiden door een rijpe vrouw. Verrukkelijk!  

(°) Vrijdag de 13^de, begin van de quarantaine-maatregelen + 7 dagen