- 2 april 2020 -

13 + 20 (°)

Con passione…

Huidhonger. Deze minder alledaagse alliteratie duikt in deze corona-tijden wel vaker op omdat handen schudden, knuffelen – laat staan zoenen – vervangen wordt door elleboogstoten en anderhalve-meter-regels. Het gemis, het verlangen, de honger van onze huid om ‘voeling’ te hebben – om te voelen en bevoeld te worden – draagt zo’n mooie naam, zo’n fijn gekozen woord.

Vanavond is het – normalerwijze – kooravond. Jaren geleden, toen mijn kinderen letterlijk nog in hun luiers lagen, zong ik een tijdje in een koor. Nu de kinderdrukte het huis uit is en de professionele drukte pensioenwaarts afgebouwd wordt, zing ik weerom mee, met een huiskamerkoor. Eerste donderdag van de maand volg ik de wijzer van de roulette richting wiens huiskamer er vierstemmig ingepalmd wordt.

Er is eerst en vooral het oefenen – in het begin aarzelend daarna kordaat – om al die noten op de juiste toonhoogte, gezongen in het juiste ritme – bepaald door de duur van de noten en de pauzes tussendoor – gelijktijdig uit een ganse groep menselijke kelen te stoten. Een en ander wordt professioneel aangestuurd door de immer enthousiasmerende Celine, onze dirigent.
Dat repeteren gebeurt in vier verschillende groepen, die elk een eigen toonhoogte, ritme, enzo hebben. Je kent ze wel: alten en sopranen, tenoren en bassen. Uiteindelijk gaan die vier groepen dan – gesynchroniseerd – elk hun eigen partij zingen,… met de bedoeling dat dat mooi samen klinkt.
En als het goed zit wordt dan pas – zielsverwarmend – duidelijk waarom men zegt dat oefening kunst baart. Muziekkunst in dit geval. Dat fantastische moment waarop we twintigmondig de lucht uit onze longen persen, vibrerende lucht die in de ruimte samenstroomt tot één groot muzikaal kunstwerk.
Soms is de notenschrijver al eeuwen dood en toch klinkt dan op vandaag de kracht van zijn compositie door dat fantastische be’koor’lijke samenspel van ons allen, waarin ik amper een paar lijnen noten meebas.  Als het orgelpunt is uitgezongen en de stilte weerom de huiskamer vult kijken we niet zelden mekaar aan en in onze ogen schittert dan het wonder na dat we net beleefd hebben: de kracht van samenzang.

Dat mis ik dus vanavond. En dat gemis daarvoor zoek ik een mooi woord. Liefst een leuke alliteratie kaliber huidhonger. Zoiets als notennood of koorkommer of muziekmankement… Misschien kan ik wel wat met al die Italiaanse muzikale woordenschat? Beoordeel zelf maar of er eentje tussen zit met voldoende huidhonger-gehalte, en laat het mij weten:
affettuoso-afwezigheid, arpeggio-armoede, burlesco-behoefte, calamando-calamiteit, coda-kommer, da-capo-dalles, decrescendo-deprivatie, delicato-derving, energico-ellende, gemendo-gemis, grazioso-gebrek, lamentando-lacune… ma non troppo, lentissimo-leemte, legato-leegte, maestoso-mangel, maggiore-manco, marcato-malheur, misterioso-miserie, morendo-merode, nobile-nood, ostinato-ontbering, ottava-ontstentenis, perdendosi-perte, poco-a-poco-penarie, rallentando-rampspoed, rondo-rottigheid, scherzo-schaarste, stacatto-stoornis, solo-sores, tempo-tekort, tranquillo-tragiek, tremelo-trammelant, veloce-verlies, vibrato-verlangen, vivace-vraag…

En verder… een dag met het, de laatste weken gebruikelijke, telewerk en huishoudwerk. En vooral dus een avond vol notenbalkenhonger en samenzanggemis. Gelukkig zal Jeroen Brouwers’ woordenkramerij die leemte wel vullen.

(°) 13 + 20 = vrijdag de 13^de, begin van de samenscholingsmaatregelen + 20 dagen