Druilerige regen noch hevige storm, ijzige koude noch zomerse zon kan hem echt bekoren. Het weer is wat al te makkelijk als gespreksonderwerp. En voor makkelijk gaat hij niet, mijn kapper. De weg die iedereen inslaat is niet de zijne. Maar, jezelf uitdrukken hoe doe je dat?
Het begon met een vraag van hem over de e-reader die ik gebruikte terwijl ik zat te wachten op de vorige klant. En al vlug ging het over lezen. Mijn veellezerij en zijn tijdschriftdoorbladerij. En vandaar naar zijn studietraject dat mede bepaald werd door wegvluchten uit een school van agressieve vechtersbazen. En dan maar de overstap naar een kappersopleiding – zoals zijn oudere broer – op een leeftijd dat ik nog jarenlang in de schoolbanken zou zitten. Een leeftijd dat ik al jarenlang bezig was bibliotheken te bezoeken om onder de lakens of languit op de mat verhalen te kunnen lezen.
Eigenlijk ging het ook over keuzes maken. En de keuzes die voor jou gemaakt worden, de keuzes die je niét hebt omdat soms de vechtersbazen voor jou beslissen. En hoe je toch je weg blijft zoeken. Jezelf probeert uit te drukken. Als kapper, pruikenmaker, grimeur… tot men van heinde en ver naar je toekomt voor toneelvoorstellingen en televisieopnames. En hoe hij nu druppelsgewijze probeert zelf woorden op papier te zetten om ook zelf teksten op toneel te brengen. Praten lukt hem als de beste, maar schrijven dat is blijkbaar een ander paar mouwen.
En ik die al zolang met het geschreven woord bezig ben. Elk boek weer verbreedt mijn blik op mensen en hun samenleven, elk boek weer diept mijn levenskennis uit. Net zoals mijn kapper met elke klant weer nieuwe kennis opdoet en nieuwe verhalen en perspectieven leert kennen. En als de haren grijs worden – van klant en kapper – willen wij een en ander wel neerschrijven.
En dan blijkt het zoeken naar hetzelfde woord voor ons beiden een deel van wie we zijn en wat we nodig hebben om onszelf uit te drukken. Ik zag in de kappersspiegel twee varianten van eenzelfde menselijk verlangen.