- 8 augustus 2025 -

Estaminet De Peerdevisscher, momentopname in zwartwit

Wij gingen enkele dagen geleden op tocht naar een van de beste plekken aan de Belgische kust voor garnaalkroketten. Althans één adres uit een lijst in de weekeindeditie van De Standaard. Een tip die ons niet alleen inspiratie  maar ook een flinke portie energie bezorgde. Een garnaalkroket, meer moet dat niet zijn, en hop, de fiets op.
We zwoegen zeewind-opwaarts en komen terecht bij Estaminet De Peerdevisscher in Oostduinkerke. Op een rustig binnenplein, weg van de verkeersdrukte komen we in de mensendrukte terecht. Het terras is overvol: genieten van het eten én de zon betekent netjes in de wachtrij gaan staan. Gelukkig zijn er binnen nog plaatsen, althans nog eventjes.

De laagbouw vissersherberg – vlak naast het Visserijmuseum – is een volkscafé-achtige imitatie met Leuvense stoof en wit-rood geblokte tafellakens. Aan de muren schilderijen en foto’s van garnaalvissers. De garnaalvissers die in de estaminet de plak zwaaien zijn authentiek. De liefde voor zee, paard en garnalen gaat al vier generaties mee.
De vrouw des huizes regelt verkeer en vertier, de schoondochter springt bij, de een buiten, de ander binnen: mensen een tafel wijzen, bestelling opnemen, afrekenen. De drank wordt gebracht door een kerel met een donkere huidskleur, bestek en borden door een andere. De jongemannen laveren tussen kinderbuggy’s, handtassen en rugzakken om alles op de juiste tafel neer te kunnen zetten. Even later brengt een derde garçon het voorgerecht.
Ik kijk uit op de wachtrij die buiten staat aan te schuiven, mijn tafelgenoot heeft zicht op de toog. En een inkijk in de keuken. Na een tijdje onthult ze dat alle mensen die ze ziet in de bediening, achter de toog en in de keuken een donkere huidskleur hebben. Het zullen er een achttal zijn, telt ze.
Als we de rekening betalen bevestigt de waardin hoe tevreden ze zijn met al die helpende handen. Het zijn allemaal Eritreeërs, de langst aanwezigen helpen de nieuwelingen, de ene kan zich al beter verstaan maken dan de andere, men springt elkaar bij en met zijn allen loopt het allemaal gezwind. Dat bevestigen we graag.

Als we buiten stappen wordt John Vandaeles observatie van enkele dagen geleden zelfs op klaarlichte dag glashelder: aan de tafels in de estaminet en op het terras ‘witte’ mensen, minstens honderd, die zittend genieten van hun zonnig weekeindmoment aan zee. Daartussen wriemelen een handvol ‘zwarte’ mensen, die druk aan het werk zijn.