- 22 mei 2023 -

Boeventaal

Onmiddellijk toen ik achter haar kwam te staan herkende ik die pastelkleurige snoepsnoeren waarmee mijn kinderen soms urenlang rondliepen – als halssnoer of als armband – en tussendoor telkens weer een kraal wegknabbelden. De geliefkoosde halsketting van vele kinderen?
Het meisje voor mij in de rij zwierde breedlachend in het rond met zo’n suikerzoet collier, haar gezicht vol verlangen wanneer die verpakking eindelijk mocht opengescheurd worden, ondertussen oogcontact zoekend in haar omgeving of iedereen haar schat wel had gezien.
“Dient dat om mooi te zijn of om lekker te zijn?” beantwoordde ik haar onuitgesproken vraag.
“Allebei.”
“Rond de nek kan dat wel een plakboeltje worden,” reageerde haar mama, die ondertussen achter haar overvolle boodschappenkar – ontbijtgranen in verschillende smaken en vormen, toiletpapier voor een kroostrijk gezin, barbecuespiesjes,… –  op een smartphone de juiste klantenkaart aan het zoeken was.

Wellicht was die opmerking over plakkerige snoepsnoeren een gespreksonderwerp dat de jongedame veel te klef vond. Ander onderwerp dus. “Hoe herken je een boef?”
Ik moest de kleine meid de vraag even laten herhalen, want ik had hem niet direct zien komen, en moest eerlijk toegeven: “Ik zou het niet weten. Weet jij het wel?”
“Als hij een masker aan heeft?”
“Ja,” zei de mama, “iemand die zich helemaal wil verstoppen voor andere mensen, dat is misschien wel een boef.”
“Of zo een gemaskerd iemand is op weg naar een verkleedfeestje,” probeerde ik.
Dat leek haar een oogtwinkelend antwoord.

De kassierster vroeg het pakje snoep even dichterbij om te scannen. Dat die vrouw het pakje niet zou afpakken maar direct zou teruggeven, dat had de wereldwijze freule al helemaal begrepen. Zonder angst loste ze even haar schat.
Terwijl ik daar in die kassafile stond – een pak toiletpapier onder de arm – klonken mijn gedachten plots hardop: “Als ik hier sta met dat toiletpapier dan is alles oké, maar als ik daar sta” en ik wees voorbij de kassa, “zonder te betalen, dan ben ikzelf ook een boef.”
Stilte.
Alleen mama reageerde. “Daar gaat ze straks nog een boel vragen over stellen.”
Ik gunde de zesjarige jonkvrouw alle kansen om vragenderwijze nog knapper te worden. Alleen misschien toch ook wat verwarring besparen: “Gelukkig zijn de meeste mensen geen boeven.”
Daar waren we het alle drie mee eens.

Bij het wegfietsen op de parking van het warenhuis wuift de spring-in-‘t-veld van op een auto-achterbank ten afscheid.

*******

_{Foto: annekeszoetwaren.nl}