Natuurlijk is de goede oude tijd een fabel
Ik weet het wel Amai Zenzele
Alleen durf ik hopen dat ze hun baba niet met het badwater weg gooien
Want wat mega kei belangrijk was in mijn tijd en hun leven
Lijkt me nog altijd hetzelfde
Tsika°, gelukkig zijn en houden van, geliefd worden en ervan genieten
Want het enige paradijs op aarde is datgene wat wij voor mekaar maken

Zullen ze het geloven als ik hun vertel
Dat je met je hart niet redeneren kan en met je hoofd niet voelen
Dat enkel grenzeloze overgave aan je zesde zintuig de ware weg kan tonen
Ik besef het wel, Amai Zenzele
Leven, liefde is niet enkel overgave, maar ook moed, risico’s nemen en beheersing
Veerkracht om tegen de klippen op te leven, te groeien en lief te hebben

Willen ze wel luisteren als ik beweer – zeldzame vogels die ze zijn –
Dat ze hun eigen zelfbeeld moeten vormen
En niet dat wat ze lezen in de ogen van anderen
Want in het oog van de toeschouwer schuilt het vooroordeel
En vooral… zullen ze genoeg vragen blijven stellen
Want alleen dan raken ze het spoor niet bijster

Amai Zenzele, soms weet ik het zelf niet meer
Hoe bewonder ik jou dan
Jij die vol zelfspot met teder mededogen
In het kumusha van je dochter
Tussen hedendaagse toekomst en historische wortels vol traditie
Je eigen levenschenkend levensverhaal doorgeeft

Met liefdevolle dank en eigenwijs ‘plagiaat’ geïnspireerd op
“Zenzele. Brief aan mijn dochter.” van J. Nozipo Maraire.

° Amai: moeder van / ° Kumusha: thuisland / °  Baba: vader / ° Tsika: waardigheid en rechtschapenheid

schilderijen RiaV * foto Pat Lowette