- 30 maart 2020 -

13 + 17 (°)

Blijf uit mijn kot. Ik meen het. Blijf uit mijn kot.
Dat zowat iedereen het belang van binnenblijven wil benadrukken tot daar aan toe. Ik zie die noodzaak zeker in en probeer mij daar gedegen aan te houden. Maar daar mag het dan ook stoppen.
Om de haverklap krijg ik ongevraagd advies. Over relaties en zelfs seks in corona-tijden, hoe ik tik-tok-filmpjes moet maken en posten, welke boeken lezen en welke series binge-watchen, hoe ik moet zorgen dat de kinderen hun gevoel voor cultuur niet kwijtspelen door zelf tentoonstellingen te organiseren, je kan het zo gek niet bedenkingen of… En vooral: regelmaat, structuur want… Ordnung muss sein. Zal het gaan ja?

Wat mij sterk opvalt is dat de overgrote meerderheid van deze – zonder twijfel goedbedoelde – adviezen vertrekt vanuit één persoonlijkheidstype, vanuit één mensbeeld: een extraverte feitelijke rationele regelneef zeg maar.
– Extravert, want onze energie mag vooral niet binnen blijven. De sociale druk stuurt onze aandacht – alle Maggie De Block’s ten spijt – naar buiten. Want op mijn balkon kan ik zingen, applaudisseren, straatbreed dialogeren met mijn overburen,… en dat kan dan verder ge-extraverteerd worden via Whatsapp of Twitter. Met zo’n filmpjes daar kunnen de media tenminste wat mee!
– Feiten, want dagdromen daar doe ik de maatschappij geen plezier mee. Laat staan nachtmerries. Facts and figures dus, geen flou artistique of overzichtsdenken. Met beide voeten op de grond, zonder wereldomvattende gedachten vanuit helikopterperspectief. Geen ideeën over de samenhang tussen bosbranden, sprinkhaanplagen en virussen. Neen, wetenschappelijk inzoomen tot op microscopisch viraal niveau.
– En rationaliteit natuurlijk. Probleemoplossend redeneren. Oorzaak en gevolg-denken. Met objectieve, wetenschappelijke, altijd bruikbare normen de situatie aanpakken. Hoe houden we virussen – en dus mensen – gescheiden van mekaar? Anderhalve meter, met de maatstok erbij. En in dat denkpatroon passen geen gevoelens of andere software hé. Dit gaat al lang niet meer over menselijke verbinding.
– En regelneverij ten top. Plots moet ik leven alsof een fabriekssirene mijn dagritme bepaalt. Gelooft er iemand echt dat ik dat virus onder controle krijg door elke dag op hetzelfde uur op te staan en mijn schooltaken te maken? En Crembo’s roep om een 1-1-1-regel: 1 persoon, 1 uur, 1 kilometer. Als ik alleen fiets doet de rijafstand er dan toe? Wat is er onduidelijk aan een ‘samenscholingsverbod’ als een samenwonend gezin de rekeneenheid is? Ja er zijn nu duidelijke maatregelen nodig, maar… Ordnung is nícht das halbe Leben.

En dus, blijf uit mijn kot met die ‘goede raad’. Want in mijn eigen kot kan ik me overgeven aan introvertie, aan ideeën in plaats van actie, aan schrijven in plaats van schreeuwen. Hier ben ik blij met de kalmte om bezinnend afstand te nemen in plaats van in te zoomen op de waan van de dag. Hier kan ik zoeken hoe verbondenheid te scheppen door mensen te ondersteunen als tegengewicht voor al die wetenschappelijkheid. Hier kan ik leven in het hier en nu in plaats van op het ritme van de schoolbel.
En die vrijheid – te doen wat je zelf wil – wens ik jou ook toe… in jouw eigen kot weliswaar. Ik weet heel graag hoe het me je gaat in jouw kot, maar heb geen behoefte te vertellen wat je daar moet doen. En vice versa graag?

Dit gezegd zijnde: mijn dag begon met de fijne e-mail van een online-winkelier die mij het merendeel van mijn verzendkosten terugstort, omdat mijn bestelling ook in een briefomslag past en dat de meerprijs voor een pakje dus niet nodig is. Niet iedereen probeert een slaatje te slaan uit corona. Deze fijne bio-winkelier alvast niet.  

Mijn broodje is nog niet gebakken, het deeg is nog maar aan het rijzen. En terwijl mijn woordkramerijen hier de pan uit rijzen,… houden we ook vandaag een kaarsje brandend voor collega K’s jonge dochter die in UZGent al enkele dagen ‘slapend’ wordt gehouden in observatie, wellicht in afwachting van een hartoperatie. Plots gezondheidsprobleem – dat niets met corona te maken heeft, maar daarom niet minder bangelijk. Onzekere dagen voor haar ouders en naasten.
Over brood gesproken: ben jij ook aan het bakken misschien? Wie heeft er nog gist op voorraad? De stock is uitgeput bij onze gebruikelijke kruidenier en ook bij die gasten van ‘Tuin. Dier. Bakplezier’. Geen plezier dus.

De titel van Isabel Allende’s ‘Bloemblad van zee’ is een verwijzing naar Pablo Neruda’s gedicht waarin hij Chili dat ‘langgerekt bloemblad van zee’ noemt.
Het verhaal begint in het Spanje eind dertiger jaren en de burgeroorlog – die uiteindelijk door Franco beslecht wordt – die maakt dat de hoofdfiguren Roser en Victor wegvluchten. Via Frankrijk en op de Winnipeg – de vluchtelingenboot die door de Chileense dichter en consul Pablo Neruda werd georganiseerd voor honderden Spanjaarden – belanden ze in Chili, waar ze hartelijk verwelkomd worden en opnieuw van start kunnen gaan.
Het leven gaat zijn – somtijds grillige – gang voor Roser en Victor, tot in 1973 ook in Chili een dictatuur gevestigd wordt: Salvador Allende wordt aan de kant geschoven door Pinochet. Weerom moeten ze vluchten, ditmaal naar Venezuela. Terug moeten ze opnieuw beginnen, om uiteindelijk aan het eind van het verhaal weer in Chili te belanden.
Met respect voor de geschiedkundige feiten brengt Isabelle Allende een eigenzinnig liefdesverhaal en vertelt over de ballingen Roser, Victor – en hun familieleden en vrienden – die ons rondleiden doorheen ruim een halve eeuw geschiedenis.

(°) Vrijdag de 13^de, begin van de quarantaine-maatregelen + 17 dagen