- 27 maart 2020 -

13 + 14 (°)

Het is vandaag de dag van het theater. Niet echt een feestdag voor al degenen die daar normalerwijze aan de slag zijn.
En het is geluidshinderdag. Ik hoop dat je daar niet teveel last van hebt gehad vandaag. Wij hebben wel wat vrachtwagens zien rond denderen, want we zijn op stap geweest.

Wat een noodzakelijke verplaatsing is, is een goede vraag. Wij moesten naar de bank – fysiek – een handtekening gaan zetten want langer uitstel bleek vooral vervelend voor anderen die niet vooruit konden, zodus.
Als we dan toch op stap waren – ‘en passant’ zoals dat dan heet, zijn we ook maar even bij de jongste dochter in de tuin naar de pas aan huis geleverde vuurdoorn, zuurbes, magnolia, enzo gaan kijken… en naar de dochter en de schoonzoon ook natuurlijk. Die weten wat doen in het weekeind. De greppels voor de hagen en de plantgaten waren al gegraven. Door de schoonzoon. Nieuwe energie werd vers geleverd, onder de vorm van terug gevulde confituurpotjes. Niet overhandigd. Neergezet en weggewandeld. En de dochter eens goed geknuffeld… door de schoonzoon, op mijn vraag. Deed ook deugd hoor.
Alles mooi op afstand, in de buitenlucht, in het zonnetje. Zo ook langs de serviceflat bij papa en mama die hun dagelijkse wandeling deden en wij aan de overkant van de weg meewandelen en wat kletsen. Bizar, onwennig, raar,… maar mekaar toch even in levende lijve gezien en gehoord.
En omdat alle goede dingen uit drie bestaan, op veilige afstand bij de oudste zus in de tuin, in de zon een kop koffie gedronken. Waarvoor dank. Even bijgekletst en gemeenschappelijke zorg, mantelzorg gedeeld. Blij toe dat we die zorg nog mogen delen.

Onderweg op de radio blijft corona zowel het ‘nieuws’ als het ‘amusement’ beheersen. Het is voor mij hoogst bizar om horen – en lezen – hoeveel druk de corona-quarantaine blijkbaar op relaties legt. In de media hoor ik allerlei huis-, tuin-, en keukenremedies om ervoor te zorgen dat mijn relatie dit samenscholingsverbod overleeft. Het lijkt alsof dit verbod een gebod is geworden. Een vervelende verplichting om met je levenspartner in hetzelfde huis te vertoeven. Hoe durven ze, die overheden?!
Mijn hoofd stroomt weer over van de vragen en breinscheten: is de kern van een relatie niet dat ik mijn leven deel met mijn echtgenote? Oké, de keuken is soms te klein om met twee bezig te zijn… maar raakt daardoor ook mijn relatie bekneld? Wat loopt er fout in mijn manier van omgaan met elkaar als mijn relatie onder druk komt te staan wanneer ik langdurig met mijn vrouw samen ben?
Hoe komt het dat zovele Vlamingen duidelijke communicatie zo lastig vinden en rechttoe-rechtaan-Nederlanders arrogant noemen? Waarom lijkt eerlijke feedback zo aartsmoeilijk? Waar in onze opvoeding leerden wij dat zwijgen, verzwijgen, leugentjes om bestwil en andere onrechtstreekse communicatie de ‘lieve vrede’ dient?
Leidt die lieve vrede niet net tot onderhuidse spanning? Is lieve vrede niet zoiets als een mijnenveld? Een mijnenveld waarin ik weet dat er elk moment iets kan ontploffen, alleen weet ik niet waar of wanneer. En dat maakt mensen behoorlijk onzeker, want waar kan men – zonder gevaar – zijn voeten neer zetten? Dus trappelen we maar wat ter plaatse.

Ben ik blij dat mijn lief en ik op tijd en stond vertellen hoe lang onze tenen zijn. Kwestie van niet op elkaars tenen te gaan staan, ook al is de keuken klein. 😉

Onze relatie zit in ieder geval in de lift. Daarover waren wij het eens daarstraks… toen we in de lift stonden, na ons uitje. Papahumor zullen de kinderen het wel noemen. Wat ook de naam is, humor houdt onze relatie gaande. Woordspelletjes allerhande, buitenwereldsabsurde ideeën, intergalactische overdrijvingen en andere kinderlogica.
Vanochtend aan het ontbijt ging het lachsalvo over Vesalius. Met het scherm bij de hand is bladeren in Wikipedia een makkie. Wat had die ook weer precies gedaan? In welke tijd was dat juist? En van klikken komt doorklikken, aanklikken, verklikken,… tot op EmDee’s foto van het standbeeld van Vesalius op het Brusselse Barricadenplein. Zonder verblikken, zonder verslikken en vooral zonder verstikken, lachen we samen met die simpele uitspraak: “Vesalius is dus een man met een baard en een rok”.
Dat soort humor dus. Daar vullen wij makkelijk een dag mee, en nog een, en nog een,…

(°) Vrijdag de 13^de, begin van de quarantaine-maatregelen + 14 dagen